Dinsdagavond 21 uur.
Siko doet de laatste ronde, alle paarden worden even bekeken en krijgen een laatste plakje hooi voor de nacht.
Hij komt ons roepen; Soraya heeft koliek! Ze heeft haar stal omgespit en schopt om zich heen.
Snel gaan Larisse en ik naar de stal en treffen daar Soraya aan, platliggend en hard kreunend en steunend, ze heeft veel pijn. Larisse probeert haar te laten opstaan, maar de merrie staat te waggelen en zakt door de achterbenen. Ik bel de veearts en vertel dat het spoed is, de merrie is 5 maanden drachtig en er slecht aan toe.
21.30 uur
De veearts is er, hij probeert een inwendig onderzoek om te voelen of er iets met het veulen aan de hand is, maar de merrie gaat persen en knelt bijna zijn arm af. Soraya krijgt een kalmeringsmiddel, we wachten tot het werkt en dan probeert hij het opnieuw. Deze keer lukt het wel, het veulen ligt goed en leeft, maar de veearts kijkt zeer bedenkelijk. De linkerzijde is ingevallen en de rechterzijde van de merrie puilt uit, de diagnose is een kronkel in de darm. Hij kan niets doen, voor een operatie zouden we naar Strassbourg of Dyon moeten maar de merrie zou de reis waarschijnlijk niet overleven. De prognose is zeer slecht. Hij geeft nog een pijnstiller (na 2 uur uitgewerkt) en geeft hooguit 10% overlevingskans. Als ze de volgende ochtend haalt is er kans op herstel. Hij zegt ons vannacht niet te bellen, want hij kan verder niets voor haar doen.
Om 6 uur de volgende ochtend kan hij komen om haar in te laten slapen.
22.00 uur
We bellen Frank op Texel om het slechte nieuws te vertellen, we zijn erg verdrietig. We gaan het huis in en bedenken wat te doen.
Frank gaat de merrie helpen en wij doen dat ook op ieders eigen wijze. Wij sturen positieve, helende energie naar Soraya, ontspanning en liefde.
23.00
Frank voelt tijdens zijn behandeling plotseling de darmen gaan borrelen en pruttelen.
Dan weet hij dat het in orde kan komen.
23.30
Siko gaat kijken, hij staat om het hoekje om haar niet te storen. Tot zijn verbazing staat Soraya op haar knieeen, met haar kont in de lucht. Ze is niet onrustig, dus hij laat het zo. Ze weet zelf wat goed voor haar is.
Woensdagochtend 2 uur,
ik ga kijken en treft haar normaal liggend ( met gevouwen benen en hals rechtop) aan.
Er gaat rust van haar uit, ze kijkt tevreden.
Ze heeft niet meer gezweten of gerold. De crisis lijkt voorbij.
6.00 uur
Soraya staat rustig in haar stal, ze is heel moe maar ze heeft hónger, kom op met dat hooi.
Door het opgedroogde zweet heen glanst haar vacht en haar ogen stralen.
9.00 uur
Soraya eet gretig van haar brokken, en als ze naar buiten gaat, stapt ze lekker rond en rolt in de kleimodder het opgedroogde zweet van zich af.
Larisse en ik gaan naar de kliniek om de veearts te vertellen dat de merrie het overleefd heeft.
Hij is werkelijk stomverbaasd. s’Middags belt hij nog eens op om te horen of het goed gaat met haar. Opnieuw verbazing.
Als hij vrijdagochtend langskomt om Savoy, die naar Nederland gaat voor de keuring, een enting te geven, begint hij er weer over, hij kan er niet over uit en zegt “c’est un vachement miracle” of te wel “een beestachtig wonder” Waar hij gelijk in heeft.
Even overweeg ik om hem te vertellen over geestelijke genezing, doe het toch maar niet. Hij vindt de edelsteentjes in de manen van sommige paarden al een vreemde versiering….